تربیت، ذوق و هنر می‌خواهد نه دستور

به گزارش خبرگزاری حوزه^[2]، تربیت، بیش از آنکه فرمول و دستور باشد، نیازمند ذوق و هنر در لحظه‌های زندگی است.

از میان سه حیطه‌ی علم، فن و هنر در روش‌های تربیتی، یکی از حیطه‌های تعیین‌کننده هنر و ذوقی است که هر کس باید به تناسب ابتکار خویش و موقعیت‌هایی که حاصل می‌شود، آن را ابداع ‌کند.

وقتی تربیت به مفهوم یک فن و علم، به صنعت، فرمول و دستورالعمل تبدیل می‌شود، از روح زندگی و خلوص تهی شده و اثرش مصنوعی، ناپایدار و نهایتا نفرت‌آور می‌گردد و اگر این‌چنین شد، تربیت نیست؛ بلکه صنعت است. سازندگی نیست؛ بلکه ویرانگری است. اصلاح نیست؛ بلکه تخریب است.

منبع: تربیت چه چیز نیست؟، صفحه ۵۷ و ۵۸