ضعف حس بویایی؛ هشداری زودهنگام برای بیماری‌های جدی

شفقنا- به گفته‌ی متخصصان بین‌المللی، از دست دادن حس بویایی به یک نشانه‌ی مهم تبدیل شده که می‌تواند مجموعه‌ای از بیماری‌ها را آشکار کند و حتی هشداری زودهنگام برای ابتلا به بیماری‌های عصبی و جسمی خطرناک باشد.

به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، به نقل از آرتی، برآوردها نشان می‌دهد که اختلالات بویایی حدود یک پنجم جمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد و این میزان در بزرگسالان بالای شصت سال و مردان بیشتر است. با این حال، کارشناسان تاکید دارند که جامعه‌ی پزشکی این اختلالات را نادیده گرفته است، در حالی که با بیش از ۱۳۰ بیماری مرتبط است و شیوع آن بیشتر از ناشنوایی شدید و نابینایی است.

التهاب مزمن سینوس‌ها شایع‌ترین علت از دست دادن حس بویایی است و می‌تواند ناشی از انسداد مجاری تنفسی به دلیل آسم، آلرژی یا فیبروز کیستیک باشد.

محققان اشاره کرده‌اند که از دست دادن حس بویایی می‌تواند نشانه‌ای اولیه از بیماری‌های خطرناکی مانند زوال عقل، پارکینسون و بیماری‌های قلبی باشد. این مطالعه تاکید می‌کند که فقدان بویایی می‌تواند یکی از اولین علائم زوال عقل باشد، زیرا تجمع پروتئین‌های مضر در بخشی از مغز که مسئول بویایی است، رخ می‌دهد. مطالعات دیگر نیز نشان داده‌اند که ضعف بویایی می‌تواند پنج سال قبل از ظهور مشکلات حرکتی مرتبط با بیماری پارکینسون در ۹۰ درصد بیماران ظاهر شود.

کارشناسان اضافه کرده‌اند که فقدان بویایی با افزایش خطر سکته مغزی و نارسایی قلبی در بزرگسالان سالم مرتبط است و همچنین می‌تواند در حوادث خانگی و بیماری‌های ناشی از غذا نقش داشته باشد، زیرا فرد قادر به تشخیص گاز، آتش، دود یا فساد مواد غذایی نیست.

بررسی‌ها نشان داده است که افراد مبتلا به فقدان بویایی اغلب از اختلالات خوردن، انزوای اجتماعی، مشکلات ارتباطی، اضطراب و افسردگی رنج می‌برند و تمایل دارند رژیم غذایی کم تنوع و سرشار از چربی و شکر داشته باشند.

با توجه به این شواهد، کارشناسان خواستار گنجاندن معاینه‌ی بویایی در اقدامات پزشکی، آموزش متخصصان در این زمینه و تدوین سیاست‌های بهداشتی و آموزشی در مورد حس بویایی و اجرای آن در جامعه شده‌اند.

این بررسی توسط متخصصانی از دانشگاه ایست آنگلیا، دانشگاه فنی درسدن در آلمان، مرکز مونل برای حواس شیمیایی در ایالات متحده، بنیاد خیریه‌ی Smell Test و دانشکده‌ی علوم کامپیوتر دانشگاه کالج لندن انجام شده است.

این بررسی علمی در مجله‌ی Clinical Otolaryngology منتشر شده است.

منبع در آرتی^[2]